സുനിൽ ഉപാസന | Sunil Upasana: –

---

സുനിൽ ഉപാസനയുടെ പുതിയ പുസ്തകം. വാങ്ങുക! വായിക്കുക!

---

---

കെആർ പുരം ഉദയനഗറിലെ കൈരളി ഹോട്ടലിൽ ഉച്ചയൂണിനു കാത്തിരിക്കുമ്പോഴാണ് മുരളിയുടെ മെസേജ് വന്നത്. ‘തിരക്കിലാണോ’ എന്നായിരുന്നു കനപ്പെട്ട അന്വേഷണം. രണ്ടുമണിക്കൂർ മുമ്പ്, രാമയ്യ ഹോസ്‌പിറ്റലിൽ ജോലി ചെയ്യുന്നതിനിടക്ക്, തിരക്കന്വേഷിക്കുന്ന മെസേജ് ഞാൻ അങ്ങോട്ടും അയച്ചിരുന്നു. ജോലി ഉടനെ തീരുമെന്നും ഉച്ചക്കു കാണാമെന്നുമാണ് അതിൽ പറഞ്ഞത്. മറുപടി കിട്ടാത്തതിനാൽ മുരളി തിരക്കിലാകുമെന്നു ഊഹിച്ചു. ജോലിക്കുശേഷം ഹെബ്ബാൽ വഴി കെ‌ആർ പുരത്തേക്കു പോന്നു. റൂമിലെത്തി എന്തെങ്കിലും വച്ചുകഴിക്കാൻ മടി തോന്നി. ഹോട്ടലിലെത്തുന്നത് അങ്ങിനെയാണ്.

മുരളിയുടെ മറുപടി വായിക്കുന്നതിനു മുമ്പുതന്നെ അതിൽ പരാമർശിച്ചിരിക്കുന്നത് നേരിൽ കാണുന്നതിനെ പറ്റിയായിരിക്കുമെന്നു ഏകദേശം ഉറപ്പായിരുന്നു. വായിച്ചപ്പോൾ കാര്യം അതുതന്നെ. കൂടാതെ ഈ മാസം കൂടിയേ അവൻ നഗരത്തിൽ ഉണ്ടാവുകയുള്ളൂ എന്ന ‘താക്കീതും’. ഒന്നര കൊല്ലമായി ഇടയ്ക്കിടെ ഗൂഗിൽ ചാറ്റിൽ സംസാരിക്കുമ്പോൾ എന്നെങ്കിലും കൂടിക്കാണണമെന്ന കാര്യം സൂചിപ്പിക്കുമായിരുന്നു. എനിക്കും താല്പര്യമുണ്ടെങ്കിലും ഓരോരോ കാരണങ്ങളിൻ‌മേൽ കൂടിക്കാഴ്‌ച നീണ്ടുപോയി. ഇന്നിപ്പോൾ ആ കടമയങ്ങു തീർത്തേക്കാം. ഞാൻ കരുതി. ദേവസ്സിഅച്ചായൻ ചെമ്പിൽനിന്നു ചോറ് കുത്തിയെടുത്തു പ്ലേറ്റിലേക്കു പകരാൻ പോവുകയായിരുന്നു. ഞാൻ വിലക്കി.

“അച്ചായോ വേണ്ട. എനിക്ക് പോകേണ്ട ആവശ്യമുണ്ട്”

ഞാൻ ബസ്‌സ്റ്റോപ്പിലെത്തി മുരളിയെ കാത്തുനിന്നു. കാൽ കഴച്ചപ്പോൾ അടുത്തുള്ള മാരിയമ്മൻ കോവിലിലെ കരിങ്കൽപീഠത്തിൽ ഇരുന്നു. പീഠമാണെങ്കിലും അത് പൂജകൾക്കു ഉപയോഗിക്കാറില്ല. ഉപേക്ഷിച്ച നിലയിലാണ്. ഞാൻ ഓർത്തു. ഇന്നു വെള്ളിയാഴ്ചയാണ്. ഞാൻ നഗരത്തിലെത്തിയ കാലത്ത്, മുറിയിലിരുന്നു മുഷിയുമ്പോൾ വൈകുന്നേരം എങ്ങോട്ടെന്നില്ലാതെ നടക്കുമായിരുന്നു. ഒന്നുകിൽ ഐ‌ടി‌ഐ ഗ്രൌണ്ടിൽ പോകും. അല്ലെങ്കിൽ ഹൊസ്‌കോട്ടെയോ ഹെബ്ബാൽ തടാകമോ സന്ദർശിക്കും. ചൊവ്വയും വെള്ളിയും മാരിയമ്മൻകോവിൽ സന്ദർശനം മുടക്കാറില്ല. ഒന്നാമത്, ജോലിക്കാര്യത്തിൽ ദൈവിക ഇടപെടൽ ഉണ്ടാകുമെന്ന ധാരണ. ഇത് പിൽക്കാലത്തു തെറ്റാണെന്നു തെളിഞ്ഞു. ഞാൻ ആഗ്നോസ്റ്റിസത്തിലേക്കും നീങ്ങി. രണ്ടാമത് ലക്ഷ്മിവിഗ്രഹത്തിനു മുന്നിൽ ആരതി കത്തിക്കുന്ന അവിവാഹിതകളായ യുവതികൾ. അവർ ചെറുനാരങ്ങ രണ്ടായി മുറിച്ചു അതിലെ അല്ലികൾ പുറത്തേക്കു തുറിപ്പിക്കും. നാരങ്ങമുറിയുടെ തൊലിപ്പുറം മൺ‌ചെരാതിന്റെ രൂപം കൈകൊള്ളും. മൺ‌ചെരാതിനു പകരം മഞ്ഞനിറമുള്ള നാരങ്ങ ചെരാത്. ഈ നാരങ്ങചെരാതിൽ എണ്ണയൊഴിച്ചു ലക്ഷ്മിവിഗ്രഹത്തിനു മുന്നിൽ കത്തിക്കുന്നത് സുമംഗലിയാകാൻ അത്യുത്തമമാണത്രെ. അക്കാലത്ത് തുടർച്ചയായി നാരങ്ങചെരാതിൽ ആരതി കത്തിച്ച ഒരു യുവതി, അവർ മലയാളിയാണെന്നു എനിക്കു സംശയമുണ്ട്, പിൽക്കാലത്തു അവരുടെ ഭർത്താവിനൊപ്പം വന്നു തൊഴുന്നതു കണ്ടിട്ടുണ്ട്. സന്തോഷത്തോടെ എത്തുന്ന ആ യുവതിയുടെ ആഗ്രഹം ലക്ഷ്മിദേവി സാധിപ്പിച്ചു കൊടുത്തിരിക്കണം. അല്ലാതെ അവർ വരാൻ ന്യായമില്ല.

മുരളി എത്തി. ബി‌എം‌ടിസിയുടെ വജ്ര ബസിൽ‌നിന്നു ഇറങ്ങിയ ഉടൻ എന്റെ കൈപിടിച്ചു കുലുക്കി. ഞാൻ ആഗതനെ ചുഴിഞ്ഞു നോക്കി. മുരളിയെപ്പറ്റിയുള്ള എന്റെ കണക്കുകൂട്ടലുകൾ പൊക്കത്തിന്റെ കാര്യത്തിലൊഴിച്ചാൽ ശരിയായിരുന്നു. അധികം വണ്ണമില്ലാത്ത ശരീരം, ഒന്നാന്തരം ബുൾഗാൻ, കറുത്ത് നിബിഢമായ തലമുടി.. അങ്ങിനെയങ്ങിനെ. ജേർണലിസ്റ്റ് വിദ്യാർത്ഥിയായ മുരളിക്കു കുറച്ചുകൂടി പൊക്കം പ്രതീക്ഷിക്കുന്നത് തെറ്റല്ല. പൊക്കമില്ലാതെ എങ്ങിനെ പഠിപ്പിക്കുന്ന ടീച്ചറെതന്നെ പ്രേമിച്ചു വിവാഹത്തിലെത്തിക്കാൻ സാധിക്കും. അടുത്തകാലത്താണ് സ്ത്രീകൾക്കു ഉയരം കൂടിയവരോടു ലൈംഗിക അഭിനിവേശം കൂടുമെന്നു ഒരു ഇംഗ്ലീഷ് പത്രത്തിൽ വായിച്ചത്. നല്ലപൊക്കം മൂലം എതിരാളികളെ, അങ്ങിനെ ചിലർ ഉണ്ടെന്നു സങ്കൽ‌പ്പിച്ചാൽ, ഇടിച്ചുവീഴ്ത്താൻ ഉയരമുള്ളവർക്കു നിഷ്‌പ്രയാസം സാധിക്കുമത്രെ. ഉയരമുള്ളവർക്കു അങ്ങിനെ സാധിക്കുമെന്നു ആർക്കും ഊഹിക്കാവുന്നതല്ലേയുള്ളൂ. അതിനെ ലൈംഗികതയുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തേണ്ടിയിരുന്നോ? എനിക്കൊരു എത്തും പിടിയും കിട്ടിയില്ല. അടുത്തനിമിഷം മറ്റൊരു ചിന്ത. ഈ ഉയരക്കുറവ് വച്ചും ഒരു യുവതിയിൽ അനുരാഗം ജനിപ്പിച്ചെങ്കിൽ എന്റെ സുഹൃത്ത് അസാമാന്യനായിരിക്കണമല്ലോ. മുരളിയോടു ബഹുമാനം തോന്നി.

ഞാൻ എന്തെങ്കിലും പറയുന്നതിനു മുമ്പ് മുരളി ആമുഖമായി പറഞ്ഞു.

“സോറി ബ്രദർ. മൂന്നര വരയേ സമയമുള്ളൂ. ക്ലാസ് കട്ട് ചെയ്താണ് ഇപ്പോൾ വന്നിരിക്കുന്നത്“

അങ്ങിനെ ചെയ്യേണ്ടിയിരുന്നില്ല എന്നു പറഞ്ഞു. എന്റെ മനസ്സിൽ ചില പ്ലാനുകൾ ഉണ്ടായിരുന്നു. മുരളിയെ കൂട്ടി തിരിച്ചു ഹോട്ടലിലെത്തി വിഭവസ‌മൃദ്ധമായ ഊണ്. റൂമിൽ രണ്ടുമണിക്കൂർ ചെലവിടൽ. സമകാലിക ലോകത്തെപ്പറ്റിയും പുസ്തകങ്ങളെപ്പറ്റിയും ഒരുമണിക്കൂർ നീളുന്ന ചർച്ച. അഞ്ചുമണിയാകുമ്പോൾ പാൽച്ചായയും ബിസ്കറ്റും. വൈകീട്ട് ആറരയോടെ തിരിച്ചു ബസ്‌സ്റ്റോപ്പിലെത്തിച്ച് യാത്രപറയൽ. ഈവിധ കണക്കുകൂട്ടലുകളാണ് ആമുഖമായി പറഞ്ഞ വരിയിലൂടെ മുരളി തെറ്റിച്ചത്. നിരാശനാകാതെ വയ്യ.

“ഞാൻ കരുതിയത് മിനിമം രണ്ടുമണിക്കൂറെങ്കിലും സംസാരിക്കാമെന്നായിരുന്നു. ഇതിപ്പോൾ…” ഞാൻ അർദ്ധോക്തിയിൽ നിർത്തി പൂരിപ്പിച്ചു.

“നാളെ വൈകീട്ട് ഒഴിവുണ്ടെങ്കിൽ പറയൂ. നമുക്ക് വീണ്ടും കാണാം”

മുരളി സമ്മതിച്ചു. ഞങ്ങൾ ‌മാരിയമ്മൻകോവിലിൽനിന്നു കുറച്ചകലെ, ഫ്ലൈഓവറിനു താഴെയുള്ള ചെറിയ പാർക്കിലേക്കു നടന്നു. ആ പാർക്ക് അടുത്തയിടെ നിർമിച്ചതാണ്. മുമ്പ് കാടുപിടിച്ചു കിടന്ന ഇടം. ബയപ്പാനഹള്ളിയിൽ മെട്രോ‌റെയിൽ സ്റ്റേഷന്റെ പ്രധാന ആസ്ഥാനം വരുന്നതിനോടനുബന്ധിച്ചു സമീപപ്രദേശങ്ങളും മുഖം മിനുക്കുകയാണ്. പാർക്ക് നിർമാണവും അതിനാൽ തന്നെ.

വെള്ളയും കറുപ്പും ഇടകലർത്തി പെയിന്റടിച്ച കൽബെഞ്ചിലിരുന്നു ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചു. അരമണിക്കൂറേ ഉള്ളൂവെങ്കിലും അതിനുള്ളിൽ സംസാരിക്കാവുന്നവയൊക്കെ പരാമർശിച്ചു. ഇവിടെ ‘ഞങ്ങൾ’ എന്നതിനു പകരം ‘ഞാൻ’ എന്ന ഏകവചനം ഉപയോഗിച്ചാലും തെറ്റാവില്ല. എന്തെന്നാൽ മൌനമായിരുന്നു മുരളിയുടെ മുഖമുദ്ര. ഞാൻ പറയുന്നതുകേട്ടു തലയാട്ടി അദ്ദേഹം മിണ്ടാതിരുന്നു. ഇടക്കു ഒന്നുരണ്ട് വാചകങ്ങളിൽ എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞു. അതുതന്നെ ‘എന്നോടൊന്നും ചോദിക്കാനില്ലേ മുരളീ’ എന്നു ആരാഞ്ഞപ്പോൾ മാത്രം. ‘നീ വളരെ കുറച്ചേ സംസാരിക്കുന്നുള്ളൂ’ എന്നു കുറ്റപ്പെടുത്തിയപ്പോൾ പോലും മന്ദഹസിച്ചതേയുള്ളൂ. സത്യത്തിൽ അപ്പോൾ ഉച്ചത്തിൽ പൊട്ടിച്ചിരിച്ച്, തോളിൽ സ്നേഹത്തോടെയൊരു തട്ടൽ ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചതാണ്. അതു തെറ്റി. കൊറിയൻ സംവിധായകൻ കിം-കി-ഡുക്കിന്റെ സിനിമയിലെ നായകന്മാരെപ്പോലെ ചുണ്ടുകളും മുഖത്തെ മാസപേശികളും മാത്രമനക്കി മുരളി എന്നോടു സംവദിച്ചു. സിനിമയിൽ നായകന്മാർ ഒന്നും മിണ്ടുന്നില്ലെങ്കിലും ആശയസംവദനം ഭീമമാണ്. ഇവിടെ അതുമില്ല.

ഞങ്ങൾ സംസാരിച്ചിരുന്ന പാർക്കിനു പുറത്തു ഒരു വൃദ്ധൻ വാഴപ്പിണ്ടി കച്ചവടം നടത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു. തലതിരിച്ചു നോക്കിയാൽ അതുകാണാം. വൃദ്ധൻ അഗ്രംവളഞ്ഞ ചെറിയ കത്തികൊണ്ടു പിണ്ടികളുടെ രണ്ടഗ്രത്തിലേയും കുറച്ചുഭാഗം ചെത്തിക്കളഞ്ഞു. മുമ്പു അഗ്രഭാഗത്തു കറുപ്പുനിരം വ്യാപിച്ചിരുന്നു. അതുകണ്ടാൽ ആരും പിണ്ടി വാങ്ങില്ലെന്നു ഉറപ്പ്. അറ്റം അരിഞ്ഞുമാറ്റിയപ്പോൾ വാഴപ്പിണ്ടി മുഖം മിനുക്കി പുത്തനായി. പക്ഷേ കുറച്ചുകഴിയുമ്പോൾ അഗ്രങ്ങൾ വീണ്ടും കറുക്കും. അപ്പോൾ വീണ്ടും അരിഞ്ഞു മുഖം മിനുക്കൽ. അങ്ങിനെയങ്ങിനെ വാഴപ്പിണ്ടി ഇല്ലാതാകും. അതിനുമുമ്പു ഭാഗ്യമുണ്ടെങ്കിൽ ആരെങ്കിലും വന്നു വാങ്ങും.

മുരളി എന്റെ തോളത്തു തട്ടി. അവനു പോകേണ്ട സമയമായി. ഏതാനും വാക്കുകളിൽ ഞങ്ങൾ യാത്ര പറഞ്ഞു പിരിഞ്ഞു.

ഹോട്ടലിലേക്കു നടക്കുമ്പോൾ ഞാനോർത്തു, മുരളിയിൽ മൌനം ഭീഷണിയുടെ രൂപമാണ്. കഴിഞ്ഞുപോയ ഓരോ നിമിഷത്തിലും ആ ഭീഷണി മനസ്സിനെ കീഴടക്കി പീഢിപ്പിച്ചു. എതിർത്തു തോൽ‌പ്പിക്കാൻ പോയിട്ടു ഒന്നു കുതറാൻപോലും മനസ്സ് തയ്യാറായില്ല. അത് വളരെ അതിശയപ്പെടുത്തി. അത്തരമൊരു കീഴടങ്ങൽ മുമ്പ് ഉണ്ടായിട്ടില്ലായിരുന്നു. മുരളിയുമായി പിരിഞ്ഞശേഷവും കീഴടങ്ങലിന്റെ അടയാളങ്ങൾ എന്റെ പെരുമാറ്റത്തിലുണ്ടോ? മൌനമെന്ന ഭീഷണി അദൃശ്യമായി എനിക്ക് ചുറ്റുമുണ്ടോ. ഞാൻ സംശയാലുവായി.

ഹോട്ടലിൽ നാലഞ്ച് പരിചയക്കാർ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരാളെ നന്നായി അറിയും. കാണുമ്പോൾ എന്തെങ്കിലുമൊക്കെ ചോദിക്കാൻ മാത്രം അടുപ്പമുണ്ട്. ഞാൻ അവന്റെ തോളിൽ അല്പം ശക്തമായി അടിച്ചു. ‘എന്റിഷ്ടാ‘ എന്നോ ‘ഇപ്പോൾ കാണാറില്ലല്ലോ’ എന്നോ പരിഭവിക്കുമെന്നു കരുതി. പക്ഷേ സുഹൃത്ത് ചിരിച്ചതേയുള്ളൂ.

കൈ കഴുകി സ്റ്റൂളിൽ ഇരുന്നു. ദേവസ്സിഅച്ചായൻ പ്ലേറ്റ് വച്ചു. ചോറും വറുത്തരച്ച സാമ്പാറും വിളമ്പി തിരിച്ചുപോയി. സാധാരണ എല്ലാം വിളമ്പികഴിഞ്ഞാൽ സ്പെഷ്യൽ വേണോയെന്നു ചോദിക്കാറുണ്ട്. ഒരു അയല പൊരിച്ചത് അകത്താക്കാമെന്നു തിരുമാനിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. ഞാൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞു.

“അച്ചായോ ഒരു അയല ഫ്രൈ”

അച്ചായൻ തലതിരിച്ച് നോക്കി ചിരിച്ചു. ആ ചിരിയിൽ മുരളിയുടെ ചിരിയുടെ പ്രതിബിംബമുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ ഞെട്ടി. ആദ്യറൗണ്ട് തീറ്റ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ചോറും സാമ്പാറും വിളമ്പാൻ അച്ചായൻ വീണ്ടും വന്നു. ഞാനൊരു തമാശ പറഞ്ഞ് സ്വയം ചിരിച്ചു. അച്ചായൻ മിണ്ടിയില്ല. അതേസമയം എന്റെയരികിൽനിന്നു പോയി അകത്തു മീൻ വറക്കുന്ന നല്ലപാതിയോടു സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. പാഴ്‌സൽ വാങ്ങാൻ വന്ന ഒരുവനോടു എന്തോപറഞ്ഞു തട്ടിക്കയറുകയും ചെയ്തു. എന്നോടു മാത്രം മിണ്ടുന്നില്ല. ചോദിക്കാതെ തന്നെ ആവശ്യമുള്ളതെല്ലാം എത്തിച്ചു തന്നതിനാൽ ആ രീതിയിൽ സംസാരിക്കാനുള്ള അവസരവും പാഴായി.

ഞാൻ കാശു കൊടുക്കാൻ കൌണ്ടറിലെത്തി. അച്ചായൻ പാഴ്സൽ വാങ്ങിയവരുടെ കണക്കെഴുതുകയാണ്. ആഗതർ കുറേ ഭക്ഷണസാധനങ്ങൾ വാങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. മനക്കണക്കു കൂട്ടാൻ ബുദ്ധിമുട്ട്. ഞാൻ എത്ര കാശായെന്നു ചോദിച്ചു. അച്ചായൻ മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. പകരം മറ്റുള്ളവരുടെ കണക്കു എഴുതുന്നതിനിടക്കു എന്റെനേരെ തിരിഞ്ഞു പേപ്പറിൽ 42 എന്നു എഴുതിക്കാണിച്ചു. അങ്ങിനെ മൗനവ്രതം തുടർന്നു. ഞാൻ നിരാശനായി. എന്നെ കൂടുതൽ നിരാശനാക്കി അടുത്തനിമിഷം അച്ചായൻ മകനെ വിളിച്ചു പപ്പടം വാങ്ങാൻ പറഞ്ഞയച്ചു. അതും നാവനക്കി സംസാരിച്ച്. അപ്പോൾ എന്നോടു മാത്രമാണ് മിണ്ടാട്ടമില്ലാത്തത്. ആകെക്കൂടി അസ്വസ്ഥത തോന്നി. നാല്പത്തിരണ്ടിനു പകരം നാല്പതുരൂപ കൊടുത്തു ഒന്നുമറിയാത്ത ഭാവത്തിൽ പിന്തിരിഞ്ഞു. രണ്ടുരൂപ വേണമെങ്കിൽ മര്യാദക്കു വായതുറന്നു പറയട്ടെ. അല്ല പിന്നെ. ഞാൻ പിൻ‌വിളി പ്രതീക്ഷിച്ചു സാവധാനം നടന്നു. വാതിലിനു അടുത്തെത്തി. ഇല്ല, പിന്നിൽ ഒരനക്കവുമില്ല. അച്ചായൻ മീൻ വറക്കുകയാണ്. ഞാൻ തിരിച്ച് കൌണ്ടറിലെത്തി രണ്ടുരൂപ നാണയം ശബ്ദമുണ്ടാക്കി മേശയിൽ വച്ചു.

“ഇന്നാ രണ്ടുരൂപ. തരാൻ മറന്നു”

അച്ചായനത് കേട്ടതായിപോലും ഭാവിച്ചില്ല. പിന്നെയവിടെ നിൽക്കാതെ ഞാൻ വേഗം തിരിച്ചുപോന്നു. ആർആർ ബേക്കറിക്കു അരികിലെത്തി. ഫ്ലൈഓവറിനടുത്തു കണ്ട വൃദ്ധൻ അതാ ബേക്കറിയുടെ എതിർവശത്ത്. ഇപ്രാവശ്യവും പിണ്ടികളുടെ അഗ്രം അരിയുകയാണ്. എല്ലാ പിണ്ടികളുടേയും നീളം കുറച്ചുകൂടി കുറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ഞാൻ നോക്കുമ്പോൾതന്നെ ഒരാൾ രണ്ടു പിണ്ടികൾ വാങ്ങിക്കൊണ്ടുപോയി. പിണ്ടി വാങ്ങിയ ആൾ ഇരുപതുരൂപ കൊടുത്തു. ഇരുവരും പരസ്പരം സംസാരിച്ചില്ല. എനിക്ക് വൃദ്ധനോടു ദേഷ്യം തോന്നി. അദ്ദേഹത്തിനു പിണ്ടിവാങ്ങാൻ വന്ന വ്യക്തിയോടു എന്തെങ്കിലും പറഞ്ഞുകൂടെ. ഒരു കച്ചവടക്കാരൻ ധാരാളം സംസാരിക്കണം. സാധനങ്ങൾ വാങ്ങാനെത്തുന്നവരോടു ആത്മബന്ധം സ്ഥാപിക്കാൻ അതു നല്ലതാണ്. ഇവിടെ ഇദ്ദേഹം വഴിയോരകച്ചവടമാണെങ്കിലും അങ്ങിനെ ചെയ്യാം. മിക്കദിവസവും വൃദ്ധനെ ഇവിടെയോ ഫ്ലൈഓവറിനടുത്തോ കാണാറുണ്ട്. ഒരു സജീവസാന്നിധ്യം. എന്നിട്ടും ഉപഭോക്താവിനോടു മിണ്ടുന്നില്ല. വൃദ്ധൻ നേരെയാവില്ലെന്നു ഞാൻ ആത്മഗതം ചെയ്തു.

സ്റ്റാലിൻ ജിമ്മിനടുത്തു സുനീഷണ്ണന്റെ ചി‌പ്‌സ് കടയുണ്ട്. പേര് ശ്രീമൂകാംബിക ചിപ്‌സ് സെന്റർ. അവിടെ ആരേയും കണ്ടില്ല. അദ്ദേഹമുണ്ടെങ്കിൽ സംസാരിക്കാമായിരുന്നു. അങ്ങോട്ടു എന്തെങ്കിലും പറയേണ്ട താമസമേയുള്ളൂ. പിന്നെ നമുക്ക് സംസാരിക്കേണ്ടി വരില്ല. അത്രയാണു വാക്‌ചാതുര്യം. ചിപ്‌സ് കടയിൽ എപ്പോഴും തിരക്കാണ്. തിരക്കിനു ഹേതുവായ സംഗതികൾ അണ്ണന്റെ സംഭാഷണപാടവവും, എതിർവശത്തെ ശ്രീമോഹൻ ബാറുമാണ്. ബിയറും വോഡ്കയും വാങ്ങി കുടിയന്മാർ ‘തായി മഹാമായേ’ എന്നുവിളിച്ചു ശ്രീമൂകാംബികയിൽ കയറും. വറുത്ത കടലയും മിക്‌സ്‌ച്ചറും വാങ്ങി തിരിച്ചുപോകും.

ഞാൻ താമസസ്ഥലത്തെത്തി. അടുത്ത മുറിയിൽ താമസിക്കുന്ന ശ്രീകുമാറിന്റെ അമ്മ ഗേറ്റിനരുകിലുണ്ട്. അവർക്കു കുറച്ചധികം കേൾ‌വിക്കുറവുണ്ട്. അങ്ങോട്ടു പറഞ്ഞാൽ ഒന്നും കേൾക്കില്ല. പക്ഷേ സംസാരം നോർമലാണ്. എനിക്കു കുറച്ചു തുണികൾ അലക്കാനുണ്ടായിരുന്നു. അതിനു ടെറസിലെ ടാങ്കിൽ വെള്ളമുണ്ടോ എന്നറിയില്ല. അമ്മൂമ്മയോടു ആംഗ്യത്തിൽ ചോദിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചു. അമ്മൂമ്മ തിരിച്ചെന്തെങ്കിലും പറയും. രാവിലെയോ ഉച്ചയ്ക്കോ വൈകീട്ടോ, എപ്പോൾ കണ്ടാലും ‘റൂമിൽ വെള്ളമുണ്ടോ, വെള്ളമുണ്ടോ’ എന്നു അന്വേഷിക്കുക അവരുടെ പതിവാണ്. എനിക്കൊപ്പം റൂമിൽ വിക്രമൻ മാത്രമേയുള്ളൂ. അതിനാൽ വെള്ളത്തിന്റെ അഭാവം മൂലമുള്ള പ്രശ്നങ്ങൾ ഇല്ലെന്നു പറയാം. ഞാൻ പ്രതീക്ഷയോടെ അമ്മൂമ്മയോടു ‘വെള്ളമുണ്ടോ’ എന്നു ആഗ്യത്തിൽ ചോദിച്ചു. അൽഭുതമെന്നേ പറയേണ്ടൂ, എനിക്കു കേൾ‌വിപ്രശ്നം ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടും അമ്മൂമ്മ ‘വെള്ളമുണ്ട്, ഇഷ്ടം പോലെയുണ്ട്’ എന്നു തിരിച്ചു ആംഗ്യത്തിൽ പറയുകയാണ് ചെയ്തത്. ഞാൻ ഉറപ്പിച്ചു. മുരളിയുടെ പ്രേതം എല്ലാവരേയും ബാധിച്ചിട്ടുണ്ട്. അവർ ചുറ്റിലും അണിനിരന്നിട്ടുണ്ട്. അവർ പുലർത്തുന്ന മൗനവൃതം എന്നെ തകർക്കുകയാണ്. സംയമനത്തിന്റെ കെട്ടുകൾ പതുക്കെ പൊട്ടുന്നു.

ഇനി ഏകപ്രതീക്ഷ വിക്രമനാണ്. സമയം എട്ടേകാലായപ്പോൾ കോളിങ്ങ്ബെൽ അടിച്ചു. വിക്രമൻ എത്തിയിരിക്കുന്നു. ഞാൻ വാതിൽ തുറന്നു. പതിവുപോലെ ചെവിയിൽ ഇയർഫോൺവച്ച് ഏതോ പെണ്ണുമായി സംസാരിക്കുകയാണ്. എന്നെ ഗൌനിക്കാതെ അകത്തുകയറി കസേരയിൽ ഇരുന്നു. ഷൂവും സോക്സും ഊരി ഹാളിന്റെ മൂലയിലെറിഞ്ഞു. അപ്പോഴും സംസാരം മുറിയാതിരിക്കാൻ അതീവശ്രദ്ധാലുവാണ്. ഞാൻ അവനറിയാതെ ഫോൺ സംസാരം ശ്രദ്ധിച്ചു. അതു ഇപ്രകാരമാണ്.

വിക്രമൻ: പോവുകയാണോ ?

അപ്പുറം: അതെ. കുളിക്കണം.

വിക്രമൻ: അതിനെന്താ. വെള്ളം വീഴാത്തിടത്തു ഫോൺവച്ച് ലൌഡ്സ്പീക്കർ ഓൺ ചെയ്യൂ. നമുക്കു സംസാരം തുടരാം.

ഞാൻ നെടുവീർപ്പിട്ടു. അവനവളെ കുളിപ്പിക്കാനുള്ള പുറപ്പാടിലാണ്. ഇനി ഇപ്പോളൊന്നും നിർത്താൻ പോകുന്നില്ല.

ആരും സംസാരിക്കാത്തതിനാൽ മനസ്സിലെ അസ്വസ്ഥത ക്രമാതീതം വർദ്ധിച്ചു. ടെറസിൽ പോയി കുറേസമയം ഉലാത്തി. പലപല വിഷയങ്ങളെപ്പറ്റി ചിന്തിച്ചു. ‘ആദി(മ)വാസിയുടെ പ്രഖ്യാപനങ്ങൾ’ എന്ന എഴുതപ്പെടാത്ത കഥയുടെ രൂപരേഖ ചമച്ചു. നാട്ടിലെ സുഹൃത്തുക്കളോടൊത്തുള്ള സ്മരണകൾ അയവിറക്കി. എന്നിട്ടും അസ്വസ്ഥതക്കു കുറവ് വന്നില്ല. ഞാൻ ഏകാന്തതടവിനു ശിക്ഷിക്കപ്പെടുന്നവരുടെ കാര്യം ആലോചിച്ചു. അതെത്ര ഭീകരമായിരിക്കും. ഏറ്റവും വലിയ ശിക്ഷ മിണ്ടാനും പറയാനും ആരുമില്ലാത്ത അവസ്ഥയാണ്. അതിപ്പോൾ മനസ്സിലായി.

നടന്നു കാൽകഴച്ചപ്പോൾ ഞാൻ ഉലാത്തൽ നിർത്തി. റൂമിൽ പായവിരിച്ചു കിടന്നു. അപ്പോഴാണ് വാതിലിൽ ആരോ മുട്ടിയത്. ആരായാലും മിണ്ടില്ലെന്നു ഉറപ്പായിരുന്നു. മുരളിയെ സന്ദർശിച്ചശേഷം ഒരാളും ഒരുവാക്ക് പോലും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു വാതിൽ തുറന്നു. മുന്നിൽ സതീശൻ. അടുത്തുള്ള കെട്ടിടത്തിലെ മുകൾനിലയിൽ താമസിക്കുന്ന വടക്കാഞ്ചേരി സ്വദേശി. ഏതോ കമ്പനിയിൽ അക്കൌണ്ടന്റാണ്. ദിവസവും ലക്ഷക്കണക്കിനു കാശ് അമ്മാനമാടുന്ന പണി. സതീശനെ കണ്ടപ്പോൾ എന്റെ മുഖം മങ്ങി. അവസാനത്തെ കച്ചിത്തുരുമ്പും കൈ‌വിട്ടുപോയതിൽ ദുഃഖിച്ചു. സതീശൻ ഒരു സംഭാഷണപ്രിയൻ അല്ലേയല്ല. അങ്ങോട്ടു എന്തെങ്കിലും ചോദിച്ചാൽപോലും മിണ്ടാത്ത കക്ഷി. മൂന്നുവർഷമായി സ്ഥിരം കാണുന്നതിനാൽ കാണുമ്പോഴൊക്കെ അദ്ദേഹം ചിരിക്കും. അതിനു മറുപടിയായി ഏതെങ്കിലും പഴയ മലയാളംപാട്ട് മൂളുകയാണ് എന്റെ രീതി. മൂളുന്ന പാട്ടുകളിൽ എനിക്കിഷ്ടമുള്ളവക്കു പ്രാമുഖ്യമുണ്ടാകും. കുറേനാൾ ഒരേ പാട്ടുതന്നെ കേട്ടാൽ സതീശൻ അന്വേഷിക്കും.

“വേറെ പാട്ടൊന്നുമില്ലെടേയ്?”

സതീശൻ എന്നോടു സംസാരിച്ചിട്ടുള്ള വാക്കുകളിൽ എൺപതു ശതമാനവും ഈ ‘വേറെ പാട്ടൊന്നുമില്ലടേയ്’ എന്ന അന്വേഷണമാണ്. അങ്ങിനെയുള്ള കക്ഷിയാണു മുന്നിൽ നിൽക്കുന്നത്. സംസാരിക്കുമെന്നു കരുതുക വയ്യ. എന്റെ പ്രതീക്ഷകൾക്കനുസരിച്ച് കസേരയിൽ കിടന്ന പത്രത്തിനുനേരെ സതീശൻ വിരൽചൂണ്ടി. എല്ലാ ദിവസവും രാത്രി പത്രം വാങ്ങിക്കൊണ്ടുപോയി പിറ്റേന്നു കാലത്തു തിരിച്ചേൽ‌പ്പിക്കാറുണ്ട്. കസേരയിൽ ചുളിഞ്ഞുകിടന്ന പത്രം ഞാനെടുത്തു കൊടുത്തു. ശുഭരാത്രി നേർന്നു വാതിൽ ചാരി കുറ്റിയിട്ടു. പിന്തിരിഞ്ഞു നടക്കുമ്പോൾ അതാ വീണ്ടും വാതിലിൽ മുട്ട്. സതീശൻ തന്നെ. എന്റെ മുഖത്തു ചെറുതല്ലാത്ത നീരസം പരന്നു. ഇവിടെയാകെ നിരാശനായിരിക്കുമ്പോഴാണ് ഒരുത്തൻ വന്നിരിക്കുന്നത്. അതും വായതുറന്നു ഒരക്ഷരം മിണ്ടാത്ത കക്ഷി. ഞാൻ കാര്യമെന്താണെന്നു ചോദിച്ചു. സതീശൻ ഒന്നും മിണ്ടിയില്ല. പകരം ചിരിച്ചു. സതീശന്റെ ചിരിക്കു മുരളിയുടെ ചിരിയുമായി വളരെ സാമ്യമുണ്ടായിരുന്നു. ഞാൻ ഉറക്കക്ഷീണമുണ്ടെന്നു കാണിക്കാൻ കണ്ണുതിരുമ്മി. അപ്പോൾ ആ പാട്ട് കേട്ടു.

“സ്വപ്നലേഖേ നിന്റെ സ്വയംവരപന്തലിൽ ഞാൻ…”

“പുഷ്പകപല്ലക്കിൽ പറന്നു വന്നു…”

മിക്കദിവസവും സതീശനെ കാണുമ്പോൾ ഈ പാട്ടാണ് ഞാൻ പാടുക. ഇതേ പാട്ടിനാണ് ‘വേറെ പാട്ടൊന്നുമില്ലെടേയ്’ എന്ന മറുപടി കൂടുതൽ കിട്ടിയിട്ടുള്ളത്. ആ പാട്ട് സതീശൻ പാടുകയാണ്. എല്ലാം മറന്നു സ്വരമാധുരിയില്ലാത്ത ശബ്ദത്തിൽ പാടുന്നു. എനിക്കു വളരെ സന്തോഷമായി. അങ്ങിനെ ഉച്ചക്കുശേഷം ആദ്യമായി ഒരാൾ എന്നോടു മിണ്ടിയിരിക്കുന്നു. സംഭാഷണ വരൾച്ച അവസാനിച്ചിരിക്കുന്നു. സതീശൻ പാടിയതിനു ശേഷമുള്ള രണ്ടുവരി ഞാൻ പാടി.

“എന്റെ മംഗലശ്രീദളമാല ചാർത്താൻ ഭവാൻ

മത്സരക്കളരിയിൽ ജയിച്ചു വന്നൂ.”

തിരിച്ചു കിടക്കയിൽ വന്നു കിടന്നു. സന്തോഷത്താൽ വായിൽ വിരൽവച്ചു ചൂളമടിച്ചു. അപ്പുറത്തു കിടന്ന വിക്രമൻ ഫോൺസംഭാഷണം നിർത്തി ചോദിച്ചു.

“എന്താടാ ഇത്ര സന്തോഷം?”

അതെ. അവനും സംസാരിച്ചിരിക്കുന്നു. ഞാൻ നന്ദിയോടെ കൈപിടിച്ചു കുലുക്കി. അപ്പോൾ മൊബൈൽ ശബ്ദിച്ചു. വോയ്സ് മെസേജ് ആയിരിക്കുമോ? ഞാൻ പ്രത്യാശിച്ചു. മെസേജ് മുരളിയുടെയായിരുന്നു.

“ബ്രദർ, നമുക്ക് പറ്റുമെങ്കിൽ നാളെ വൈകീട്ട് ഹെബ്ബാൽ ലേക്കിൽ കാണാം. എന്താ അഭിപ്രായം”

എനിക്കു ചിരിക്കാതിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. മെസേജ് ഒരുതവണ കൂടി വായിച്ചു. വീണ്ടും കാണുന്നതിനെപ്പറ്റി എന്താണ് അഭിപ്രായമെന്ന്! ഞാൻ അഭിപ്രായം മുരളിക്കു ഉടൻ അയച്ചുകൊടുത്തു. അതു ഇപ്രകാരമാകുന്നു.

“മൗനം പൂത്തുലയുന്ന സന്ധ്യകൾ ഇനിയും നീയെനിക്കു നൽകരുതേ”.

Featured Image: – https://goo.gl/eTG2ak

---